کریم زیّانی (راهی)
در درازای زمان پرواز کردم
پرده از رازِ زمینِ مست و رقصان در ربودم،
آسمان را در گشودم!
کهکشان ها را سراسر ره بریدم
هسته را در هم شکستم،
کهکشانِ هسته را هم سِـیر کردم
ای شگفتا ! هرچه دیدم یا شنیدم:
در بلور شبنمِ صبحِ دمیده،
در سرودِ رستخیز هر سپیده،
در فغان کودک نوزادِ از فردا رسیده؛
در تمنای نگاه عاشقانه،
در فروغ و گرمی عشقِ نهان در آشیانه،
در شکفتن های جادوییِ دانه،
در تلألؤهای لبخندِ میِ نابِ مغانه؛
در سکوتِ خوش طنین کوهساران،
در سجودِ بی غرور آبشاران،
در غریوِ اشتیاق رودِ عاشق
ــ با رضای بی صدایش ــ
لحظه ی پیوند با آغوشِ دریا؛
در غِـنای رنگسارِ سمفونی ها،
در ترنّـم های شهرآشوب و جانبخش نکیسا؛
ــ هرچه پیدا، هرچه پنهان ــ
آنچه دیدم یا شنیدم:
آن تو بودی!
آن تو بودی!
No comments:
Post a Comment